İDAM GELSİN AMA ÖNCE ...

 
Hepimizin topu yoktu, ama bir topu hepimiz paylaşırdık. Hepimizin bisikleti yoktu ama, hepimiz bir bisikleti paylaşırdık. Benim 10 bilyem varsa, 2 tanesini kendime bırakır diğerlerini arkadaşlarıma dağıtırdım. Abdulvahap abi kaykayını getirir, hepimiz sırayla ona binerdik. Kar yağardı korkmadan buzların üstünden geçip, evimizin yanı başındaki mezarlıkta kardan adam yapardık. Mezarlıkta cami hocasının fırça atmasına rağmen top oynar, taşları dizer onlarla oyunlar oynardık. Susayınca en yakın eve gider çeşmesinden su içerdik. Meyve ağacı olan komşularımızın bahçesinde ki ağaçlara tırmanır, meyvelerden özgürce yerdik. Elbiselerini bahçedeki balkona asan Fatma teyzenin bahçesine topu kaçırır, elbiselerini kirletirdik. Sonra hiçbir şey olmamış gibi topu geri isterdik. Fatma teyze topu biraz gülümseyerek, biraz da söylenerek geri verirdi.

Bizden yaşça büyük komşumuz Hıdır abinin kız erkek bisikletine biner, bize asla tacizde bulunacağı, ya da istismara uğrayacağımız ihtimalini ne ailemiz ne de biz hesaplamazdık. Zaten biz böyle bir şeyi de bilmezdik. Yaşamazdık. Oyun oynarken komşumuz Fatima Teyzenin yaptığı ekmeklerin kokusu burnumuza gelirdi. Bizde sıra bekler, Fatima teyzenin bize yapacağı “KAKE” diye adlandırdığımız küçük ekmeklerin çıkmasını beklerdik. Acıkınca en yakın eve gider, komşularımızın sürdüğü salçalı ekmeği afiyetle yerdik. Birimizde para olsa o parayı bakkalda hep birlikte harcardık. Bakkala giderken kaybolup, bir daha eve geri dönmeme ihtimali gelmezdi aklımıza.

Kız arkadaşlarımız korkusuzca sokaklarda ip atlardı, sek sek oynardı. Tacize, tecavüze uğrayacağı korkusu olmazdı. Annem sıcak sıcak peynirli Poğaça yaptığı zaman tabağa doldurup bütün arkadaşlarıma ikram ederdim. Bazen mahallemizden uzaklaşır, 3-4 uzaklıkta dağlara gider, Alıç toplar, Dağdağan toplar, Çiçek Toplar, Badem Toplar, Üzüm Toplar, Nergis toplardık. Dağda bizi birinin kaçıracağı ya da sonra öldüreceği aklımıza gelmezdi. Akşam ezanı okundu mu hepimiz evlerimizde olurduk. 

Televizyona, tablet ‘e, Bilgisayar Oyunlarına, Sosyal Medya’ya ihtiyacımız yoktu bizim, yaşayarak her şeyi öğrenirdik. Bizim çocukluğumuzda sıklıkla çocukların öldürdüğü, kaybolan çocukların haberleri, küçük yaşta çocukların cinsel istismara maruz kaldığı, kaybolduğu, genç kızların tecavüze uğradığı, katledildiği haberleri gelmezdi. Uygunsuz İlişkileri sıradan gösteren, legal olmayan yaşantıları mübah gösteren ahlaksız diziler çıkmazdı bizim televizyonlarda. 

Bizim de korkularımız vardı tabi… Üstümüzü kirlettik diye annemizden fırça yeme korkusu, eve azıcık geç gittik diye babamızın kaşlarını çatması korkusu, komşunun camını topla kırdığımız zaman fırça yeme korkusu, topumuzun kuyuya düşmesi, hastalanıp oyun oynayamama gibi korkularımız vardı. Ama istismara uğramak, tacize, şiddete, tecavüze maruz kalmak, bunlara direndik diye veya gördüklerimizi anlatırız diye canice öldürülmek gibi korkularımız yoktu. 
Çok şanslı bir çocukluk geçirdik, belki sonraki nesiller bu çocukluğu asla yaşayamayacaklar.